Η σύνοδος κορυφής μεταξύ των Συμμάχων και του Σοβιετικού ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν έλαβε χώρα στην ασιατική πρωτεύουσα, η οποία εκείνη τη στιγμή βρισκόταν υπό τον έλεγχο Βρετανικών και Σοβιετικών σφαιρών επιρροής. Ήταν η πρώτη συνάντηση των τριών ηγετών κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Τα σημαντικότερα θέματα που συζητήθηκαν είναι τα εξής :
- Ο Στάλιν επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του υπουργού Εξωτερικών Μολότοφ, ότι τρείς μήνες μετά την τελική ήττα της Γερμανίας, η Σοβιετική Ένωση θα έμπαινε στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας.
- Γενικός σχεδιασμός της συμμαχικής απόβασης στη Γαλλία. Αρχικά αποφασίστηκε ο Μάιος του 1944 ως η πιο κατάλληλη ημερομηνία.
Έτσι, το δεύτερο μέτωπο που διακαώς επιθυμούσε ο Στάλιν για να ανακουφίσει την πίεση που δέχονταν τα στρατεύματα του απ’ τους Γερμανούς στα ανατολικά θα γινόταν πραγματικότητα. Αυτό θα συνέβαλε στην ήττα του Χίτλερ, καθώς ήταν αδύνατο να αντεπεξέλθει σε διμέτωπο πόλεμο. Η επιχείρηση Overlord θα συνδυαζόταν με μια υποστηρικτική επιχείρηση στη Νότια Γαλλία.
- Η μεταπολεμική ανεξαρτησία του Ιράν απ’ τον αποικιακό ζυγό Βρετανών και Σοβιετικών.
- Οι Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι θα υποστηρίζονταν απ’ τους Συμμάχους στην αντίσταση έναντι των Ναζί.
Απορρίφθηκαν οι προτάσεις του Τσόρτσιλ για συμμαχικές πολεμικές επιχειρήσεις στα Βαλκάνια. Έτσι, αποκλείστηκε η δυνατότητα ανοίγματος βαλκανικού μετώπου, κάτι που εξασφάλισε στον Κόκκινο Στρατό τη μελλοντική του κυριαρχία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
- Οι Σύμμαχοι θα προσπαθούσαν να προσελκύσουν στο στρατόπεδο τους την Τουρκία με σκοπό να επεκτείνουν το Ανατολικό Μέτωπο. Ο Στάλιν υποσχέθηκε υλική βοήθεια.
Στην Τεχεράνη εκδηλώθηκε η αγγλοαμερικανική στρατηγική διαφωνία. Συγκρούστηκε η επιθυμία των Βρετανών για τη διενέργεια πολλαπλών και ταυτόχρονων επιθέσεων σε διάφορα σημεία της κατεχόμενης Ευρώπης (ιδιαίτερα στη Μεσόγειο, το «μαλακό υπογάστριο» της ηπείρου). Ήταν μια τακτική που αποσκοπούσε μεταξύ άλλων και στην αποφυγή του παλαιού ρωσικού ονείρου καθόδου προς τη Μεσόγειο. Αντιθέτως, η αμερικανική άποψη αποσκοπούσε στη συγκέντρωση όλων των δυνάμεων σ’ ένα πανίσχυρο μέτωπο, αυτό της Δυτικής Ευρώπης. Σ’ αυτή τη διαμάχη, όπως ήταν φυσικό, ο Στάλιν τάχθηκε υπέρ του Ρούζβελτ. Αντίθετα με τον Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος επιθυμούσε διακαώς τη λήξη του πολέμου το συντομότερο δυνατό, οι άλλοι δύο ηγέτες είχαν το μυαλό τους περισσότερο στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων. Ο Στάλιν ήθελε τους Συμμάχους να βρίσκονται κατά τη λήξη του πολέμου στη Δυτική Ευρώπη και όχι στη Νοτιοανατολική. Επιπλέον, καθορίστηκε το μέλλον της Πολωνίας, εκεί όπου επικράτησε ο Στάλιν. Τα πολωνο-σοβιετικά σύνορα καθορίστηκαν από το Γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο της 23ης Αυγούστου 1939. Αργότερα, στη Γιάλτα, συμφωνήθηκε ο ακρωτηριασμός της χώρας στα ανατολικά, με αντίστοιχη επέκταση της Πολωνίας εις βάρος της Γερμανίας στα δυτικά ως αντάλλαγμα, ενώ ο Στάλιν ζήτησε επίσης τα εδάφη της Βαλτικής ακτής και της Ανατολικής Πρωσίας.
Συμπερασματικά, θα μπορούσε να λεχθεί ότι ο Σοβιετικός ηγέτης βγήκε ωφελημένος απ’ τη διάσκεψη της Τεχεράνης.
Η Ευρώπη πλέον διαιρείτο στα δύο και πίσω απ’ αυτή τη στρατιωτική διαίρεση διαφαινόταν μια κοινωνική και πολιτική διάκριση.
Η Ευρώπη πλέον διαιρείτο στα δύο και πίσω απ’ αυτή τη στρατιωτική διαίρεση διαφαινόταν μια κοινωνική και πολιτική διάκριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου