Σαν σήμερα, 14 Οκτωβρίου 1944

Πεθαίνει ο Έρβιν Ρόμελ

Ο Έρβιν Ρόμελ γεννήθηκε το 1891 στο Χάιντενχαϊμ της Βυτεμβέργης. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και η μητέρα του ήταν κόρη πολιτικού. Κατατάχθηκε στο στρατό το 1910 και φοίτησε στη στρατιωτική σχολή του Ντάντσιχ, όπου γνωρίστηκε με την μετέπειτα σύζυγο του, την οποία παντρεύτηκε το 1916 και απέκτησαν ένα γιο, τον Μάνφρεντ (ο οποίος ασχολήθηκε με την πολιτική και διατέλεσε δήμαρχος της Στουτγκάρδης από το 1974 ως το 1996), το 1928.

Διακρίθηκε για την ανδρεία και την τόλμη του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου τραυματίστηκε το 1914 και ένα χρόνο αργότερα παρασημοφορήθηκε με το Σιδηρούν Σταυρό.

Μετά το τέλος του πολέμου ανέλαβε τη διοίκηση μονάδας ασφαλείας και αργότερα μονάδας πεζικού (1921). Το 1929, υπηρετώντας ως εκπαιδευτής στη Δρέσδη, συνέγραψε το περίφημο έργο του «Το πεζικό επιτίθεται» («Infanterie greift an»), στο οποίο καταθέτει τις εμπειρίες του απ’ τον Μεγάλο Πόλεμο. Το 1938, έχοντας το βαθμό του αντισυνταγματάρχη, έγινε καθηγητής στη στρατιωτική ακαδημία του Πότσνταμ ενώ αργότερα ανέλαβε ανάλογη θέση στη Βιέννη. Εκεί γνωρίστηκε με τον Χίτλερ, ο οποίος εκτίμησε την ακέραια προσωπικότητα του και τη στρατιωτική ιδιοφυία του.

Προήχθη σε υποστράτηγο το 1939 και έγινε διοικητής της προσωπικής φρουράς του Χίτλερ, κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Πολωνία. Μετά την κατάληψη της χώρας, του ανατέθηκε η διοίκηση της 7^ης Μεραρχίας Panzer, αν και δεν διέθετε εμπειρία στα τεθωρακισμένα. Τότε αναθεώρησε τις απόψεις του για το πεζικό και έγινε ένθερμος υποστηρικτής των μηχανοκίνητων μονάδων.

Τον Μάη του 1940, η μεραρχία του έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην προέλαση προς τη θάλασσα στη Βόρεια Γαλλία, διασπώντας το μέτωπο του Σομ. Αργότερα, θα της δινόταν το όνομα «μεραρχία φάντασμα», λόγω της εκπληκτικής ταχύτητας με την οποία κινήθηκε ενώ ακόμα και η ανώτατη γερμανική διοίκηση δε γνώριζε που ακριβώς βρισκόταν. Ο Ρόμελ διακρίθηκε για τις διοικητικές του ικανότητες, από την πρώτη γραμμή μάλιστα, την καλή σχέση με τους στρατιώτες του, την ανάληψη πρωτοβουλιών και την ταχύτητα προέλασης των δυνάμεων του.

Στις αρχές του 1941 προήχθη σε αντιστράτηγο και ανέλαβε τη διοίκηση του Afrika Korps, για να βοηθήσει τα ιταλικά στρατεύματα στη Βόρεια Αφρική. Στις 12 Φεβρουαρίου έφτασε στην Τρίπολη και βλέποντας την τραγική κατάσταση των Ιταλών, πήρε την πρωτοβουλία παρακάμπτοντας τις άνωθεν εντολές και πέρασε κατευθείαν στην αντεπίθεση.

Η προέλαση του σταμάτησε μόνο στο Τομπρούκ, το οποίο τελικά κατέλαβε τον Ιούνιο του 1942. Εκεί απέκτησε το προσωνύμιο «αλεπού της ερήμου», από τους Βρετανούς μάλιστα, λόγω της ικανότητας του να αιφνιδιάζει τον εχθρό. Σε ηλικία μόλις 50 ετών προήχθη στο βαθμό του στρατάρχη.

O πόλεμος στην έρημο κατέληξε σε μια σειρά συνεχών επιθέσεων και αντεπιθέσεων, κατά τις οποίες ο Ρόμελ αν και αντιμετώπιζε υπέρτερες αριθμητικά δυνάμεις, αναλάμβανε συχνά την πρωτοβουλία των κινήσεων γνωρίζοντας αρκετές επιτυχίες. Οι Σύμμαχοι κατάφεραν να τον σταματήσουν μόνο στο Ελ Αλαμέιν, όπου είχαν συντριπτική υπεροχή. Η πίεση που άσκησαν στους Γερμανούς ήταν ασφυκτική, κάνοντας τους να υποχωρήσουν στην Τυνησία, όπου προσπάθησαν να ανασυνταχθούν. Ο Ρόμελ, άρρωστος από αμοιβαδική δυσεντερία, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει αρκετές φορές το πεδίο της μάχης για να νοσηλευτεί. Το 1943 ανακλήθηκε πίσω στη Γερμανία και δεν θα επέστρεφε ξανά στην Αφρική. 

Ύστερα ανέλαβε κάποιες θέσεις στην Ιταλία και τελικά στη Γαλλία, ως διοικητής της ομάδας στρατιών Β, υπό τις διαταγές του στρατάρχη Φον Ρούντστεντ. Έδωσε βάρος στην ενίσχυση του τείχους του Ατλαντικού κατά μήκος των ακτών της Γαλλίας καθώς πίστευε ότι η επικείμενη μάχη θα κρινόταν στις ακτές. Μάλιστα, προέβλεψε σωστά την τοποθεσία της απόβασης στη Νορμανδία, ωστόσο ο Χίτλερ δεν τον συμβουλεύτηκε και έπεσε στην παγίδα των παραπλανητικών επιχειρήσεων των συμμάχων.

Ο Ρόμελ τραυματίστηκε από αεροπορική επίθεση συμμαχικών μαχητικών στο αυτοκίνητο του, στις 17 Ιουλίου 1944 κοντά στην πόλη Saint Lo της Νορμανδίας. Στις 15 Ιουλίου είχε στείλει τηλεγράφημα στον Φύρερ εκφράζοντας την άποψη του να επιδιώξουν τερματισμό του πολέμου με ευνοϊκούς όρους όσο ακόμα ήταν καιρός. Όμως, το γράμμα αυτό δεν έφτασε στον Χίτλερ παρά μόνο αρκετές μέρες αργότερα, όταν είχε γίνει ήδη η απόπειρα της 20^ης Ιουλίου στο αρχηγείο του στο Ράστενμπουργκ και το γράμμα θεωρήθηκε σημάδι προδοσίας. Ύστερα ανακαλύφθηκε, μετά από ανακρίσεις ότι οι συνωμότες είχαν προσεγγίσει το Ρόμελ, ο οποίος πίστευε ότι ο πόλεμος είχε χαθεί και υποστήριζε την εξουδετέρωση του Χίτλερ. Ωστόσο, δεν είχε λάβει ενεργό μέρος στη συνομωσία.

Τον Οκτώβριο του 1944, ο Ρόμελ δέχθηκε μια κλήση απ’ το στρατάρχη Καϊτέλ, ο οποίος του ζητούσε να πάει στο Βερολίνο για να του ανατεθεί νέα αποστολή, πιθανότατα στο ανατολικό μέτωπο. Κατάλαβε ότι στο Βερολίνο τον υποπτεύονταν ως συνωμότη και επικαλούμενος λόγους υγείας, δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση. Έτσι, στις 14 Οκτωβρίου, επισκέφθηκαν το Ρόμελ στο σπίτι του στο Χέρλινγκεν, όπου βρισκόταν σε αναρρωτική άδεια, οι στρατηγοί Βίλχελμ Μπούργκντορφ και Έρνστ Μάϊζελ . Αυτοί του ανακοίνωσαν ότι καθώς ήταν ύποπτος για τη συνομωσία του Ιουλίου, έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην αυτοκτονία και στην παραπομπή σε δίκη. Καθώς γνώριζε ότι δεν είχε τύχη στη δίκη και ότι η οικογένεια του θα βρισκόταν υπό κράτηση, επέλεξε την αυτοκτονία. Επιβιβάστηκε μαζί τους σε ένα αυτοκίνητο, όπου του έδωσαν το δηλητήριο, μια κάψουλα με υδροκυάνιο. Η επίσημη ανακοίνωση της γερμανικής κυβέρνησης ήταν ότι πέθανε από ανεύρισμα στον εγκέφαλο. Κηδεύτηκε με τιμές ήρωα, ώστε να αποσιωπηθεί η αλήθεια. 

Αργότερα, στα απομνημονεύματα του Καϊτέλ, τα οποία εκδόθηκαν το 1946, λίγο πριν καταδικαστεί σε θάνατο στη δίκη της Νυρεμβέργης, ο ίδιος παραδέχθηκε την αλήθεια για το θάνατο του Ρόμελ.